Törenler dönüşüm döneminin vurgusunu yapan “son” ve “başlangıçlar” anlamına gelen toplumsal hilelerdir.Bir dönüşümü pekiştirmek istiyorsa,bunu kolaylaştıracak hazır formüller üretir toplum.
Örneğin;cenaze törenleri;tüm toplumlarda yası tedavi etmek üstüne kuruludur. Dayanışmaya gelinmesi,sürekli anlattırılıp,sorulup “desensitize” edilmesi bir tür terapi uygulamasıdır.İlk anda,doğal tepki olan “bu olamaz” tepkisi ve “inkar” duygusunu tedavi eder.
Her dönüşümde tadını çıkara çıkara yaşamak lazım törenleri.Kırk gün kırk gece sürmeli yaşamın kritik dönemeçleri.Emekli olmak,okul bitirmek,otuz,kırk,elli yaşa girmek gibi her durumda yapılmalı.
Böylece yeni duruma,yeni kimliğimize uyum sağlıyoruz.Pek çok tören yaratmak lazım gündelik hayatta.Hafta sonu büyüklerle kahvaltılar,balık günleri;krep sabahları,aylık piknikler gibi.
Evin çocukları, üyelerinin bildiği ve “biz bunu hep yaparız” dediği etkinlikler. Bu törenler de;kanallar acıyor bize.Kalkıp onsekiz yaşında çocuğunuza,sevgilisi ile sorununu soramıyorsunuz.Ama; “hadi balığa gidelim” dediğinde saatlerce konuşulabilecek zaman kazanıyorsun.
Geleneksel törenler,bayram ziyaretleri akrabalık ilişkileri hızla gevşiyor ve eriyor.Yeni törenlere ihtiyacımız var;yeni kanallara,etrafında toplanabileceğimiz yeni sembollere gerek var.Hem arkadan gelen kuşaklarınilgi ve yaşam tarzları çok farklı hemde kırk yaş üstü nüfus artıyor.
Yüz yaşına dayanan bir yaş ortalamasında;50 yaş üstü için hiçbir kılavuzumuz yok.80 yaşındaki bir dede ile youtuber olmayı hayal eden onbeş yaşındaki genç ve aradaki kuşakları hangi mekanda hangi gerekçeyle toplayacağız.
Kopma ve çözülme okadar belirgin ve abartılı ki,çoğu dede-torun ilişkisi “hediye almaya” indirgenmiş durumda.
Elli yaş üstü çiftlerin ortak etkinlikleri sadece çağrıldıkları düğünlere gitmek.Erkekseniz cami ve kahvehane dışında yer yok.Kadınsanız;çağrıldığınızda gideceğiniz mevlütlerde sınırlı sosyal yaşamınız.Kimse farkında değil ama,temel lise vb.uygulamalar sürekli başarıya göre sınıf değiştirmeler ile yeni nesilde yok ettiğimiz bir “Aidiyet”duygusu var.Yani hiçbiri “filanca lisenin şu şubesindeyim” gibi bir okul yılları anısına sahip olmayacaklar.
Hızla dernekler,kulüpler,internette örgütlü gruplar kurmalıyız.Hobiler edinmeliyiz.Herkes on yıl sonrasının sosyal yaşamının tohumlarını atmalı şimdiden ve galiba bu gelecek, yorumlarla çevrili soba başında ekmek kızarttığımız bir tablo değil.Kendi törenlerimizi oluşturmazsak;hayallerimiz ve gelecek beklentilerimizde de hayal kırıklığı ana tema olacaktır.
